شعر و شاعری را از کودکی دوست داشت، ولی دلش بیشتر به نقاشی و مجسمهسازی بود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
«شعر و شاعری را از کودکی دوست داشت، ولی دلش بیشتر به نقاشی بود و مجسمهسازی. مدتی را هم به دانشگاه رفت و به تحصیل هنر پرداخت تا آن روز و آن دیدار. خیلی جوان بود. داوطلبانه برای انجام کاری موقت به پرورشگاهی رفته بود. آنجا کودکانی را دید که از آغوش مادر محروم بودند. چهره غمناک آن کودکان دلآزاردهاش کرد. آنها کسی را نداشتند تا برایشان قصه بگوید و شادشان کند. همانجا بود که بزرگترین تصمیم زندگیاش را گرفت؛ تصمیمی که تا زنده بود از انجام آن تعدّی نکرد. او با خود عهد بست که برایشان شعر بگوید و لبخند را بر لبانشان بنشاند.
اینگونه بود که پروین دولتآبادی شاعری بزرگ شد برای کودکان سرزمینش.»
لینک مرتبط:
https://takrim.bmn.ir/fa/1644
نظر شما